سی و چهار سالگی

به دور و برت که نگاه می‌کنی می‌بینی چقدر آدم آمدند و رفتند و گلچین روزگار این بار عجب خوش سلیقه بود که در نهایت چندی ماندند. اما بجای اینکه فکر کنم به آنهایی که ماندند و حضورشان غنیمت است، می‌خواهم یک‌بار هم خودم را مرور کنم و شاید مواخذه برای آنها که آمدند و رفتند. برای همه آنها که حضورشان تنها لکه هایی برجای می‌گذارد و هرچه آدم بزرگ تر می‌شود، رهگذران زندگی اش را همه جا می‌یابد و هنر زندگی کردن به آدم می‌آموزد که چطور مرزهایش را تشخیص دهد. منبع